Gözlerimdeki karanlığın,
O baş sokağındayım yine.
Yalnız bıraktın beni,
Alçak kaldırımlarımda bir hiç bıraktın.
Hani söz verdiğin hayallerim,
O tepenin ardında, ağacın en üstünde yine...
Kırılırken birer birer bağlanan,
Düğümlerin vardı hani, her sıkışta sevgiyle ısıtılan.
O kızıl karanlığımda nefes nefese kalan,
İşte o zaman, seni benden koparan, uzaklaştıran.
Yalnız gecelerin doruklarında, bir el yükselirdi gökyüzüne,
En parlak yıldızları indiren yüreğime...
O boşluğa tırmandıran beni her seferinde.
Nefes nefese kalan, hıçkıra hıçkıra ağlatan,
Sensizliğin sonsuzluğu muydu bağlayan?
Hasret rüzgârları estirdiğim, hasretimle baktığım,
Her yerde, her göz açışta...
Her sessiz düşüncede beni donduran, duvarlara baktıran,
Gözlerimin kestiği noktada,
Bir film başlar, hep aynı yere saran
Seni bana katan, o yüzü kalbime yansıtan
Ama ne çare ki bir hiçmiş duyulan...
Hani derdin hiç çıkış kapımız yoktu, olmayacaktı,
Peki nerden çıktın gittin, tam da kapılmışken,
O kapıları hiç açmayacakken,
Seni yüreğime hapsetmişken,
Nerden çıktın gittin?
Reyhan GÜMÜŞ
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder