Bir gün çocuk oldum birdenbire. Ufacık, sevimli, masum... Elimde çok sevdim oyuncak ayım, üzerimde sevdiğim kan kırmızısı elbisem... Öylece yürüyordum, hiçbir şey düşünmeden. Düşünecek pek bir şeyim de yoktu zaten. Yürüyordum, arkamda tüm hüzünleri, sevgileri bırakarak...
Sonra oraya gittim, o yasak bahçeye. Korkuların, çaresizliklerin içine saklandığı kuyunun yanına. Baktım dipsizliğe. İlk kez karanlığı gördüm. Bacaklarım, ellerim titredi korkudan. Gözlerim karanlıktan kör oldu. İlk kez korkuyu kokladım. Onun bayat, küflü, ekşi kokusunu çektim içime. Ayıma sarıldım sıkıca. Sonra bir ses... Daha önce hiç duymadığım kadar yumuşak, dostça... Döndüm arkama. Gözlerine baktım cesurca. Tıpkı masallarda okuduğum korkusuz aslan, kurnaz tilki gibi baktım. Yukarıya kaldırdığı koluna baktım. Elinde kocaman kıpkırmızı bir balon vardı. Sevindim... Çocuk gibi, akvaryumdan denize bırakılan minik balık gibi sevindim. Uzandım almak için. Artık ayım yetmiyordu bana. Şöyle köşede dursun diye yere bıraktım usulca. Sanki hızlı bıraksam canı yanacakmış gibi. Aldım elime balonu. Bir ona baktım, bir ayıma. Sonunda kararımı verdim, attım ayımı kuyuya. Balon uçtu gitti elimden. Kuyuya, yavaş yavaş sonsuzluğa düşen ayıma baktım. Sevgim düşüyordu, hayallerim, umutlarım, parçam düşüyordu. Hani sevdiğin biri ölümcül hastadır, sıkıca tutarsın ya elini seni bırakıp gitmesin diye, öyle tuttum çimenleri. İlk kez korktum. Beynim dondu, kalbim korkudan tutuldu.
İşte onlar da gidiyor. Çimenler de beni bırakıyor. Karlar örtüyor üzerlerini. Ve ben her an birilerini kaybediyorum. Ailemi, arkadaşlarımı, oyuncaklarımı, hayallerimi... Ve artık bu aynadaki ben miyim bilmiyorum. Ben de terk ediyor beni. Korkuyorum! Bir gün uyanacağım ve kimsem olmayacak diye korkuyorum. Her gece güneş bırakıyor beni Sabah oluyor, ay hatırımı sormuyor. Kuşlar terk ediyorlar sonbaharda. Balıklar umursamadan beni, yüzüyorlar okyanuslara. Gemiler geçiyor, ben kalıyorum öylece iskelede.
Korkuyorum... Bir gün olup uyanmaktan, her şeyin, herkesin bir rüya olduğunu anlamaktan... Elimi bırakmalarından... Unutulmaktan...
Emine KIZILGÖL
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder