Kaybetmek yer almazdı şanlı tarihte.
Çünkü o bir Türk çocuğuydu, şehit oğluydu.
Nefes aldığı bu sema,
Üzerine bastığı bu toprak mirastı ona atasından.
Ayağına giyeceği çarığı yoktu,
Ya da tarlasına ekeceği bir avuç buğday
Ona emanet edilen bir bu toprak vardı,
Bir de özgür olan şu can
Ne yapsın, nasıl yapsın sonuç yoktu!
Emaneti devralmak isteyenler vardı.
Fakat kutsaldı, verilmezdi şehide sormadan
Cenge yürüdü yanı başına gelmiş özgür son kumandanla.
Umut yoktu, zaman dardı.
Emanet ya gidecek ya onunla ölünecekti!
Gardını aldı şehit oğulları.
Çünkü biliyorlardı yalnız değillerdi ve bu emanet artık onlarındı.
Evet yitirdi canını emanet uğruna.
Ama emanete ihanet etmemişti şehit oğlu.
Mutluydu huzurluydu kabrinde,
Artık canı olan toprakları izlerken
Kanıyla suladığı bu toprak kol kanat açmıştı ona.
Bağrına bastı yeraltında.
Ve aydınlık yüzünü geleceğe döndü.
Özgürlük, Cumhuriyet ve HAKK yolunda...
Dilara AYKUT
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder