Sevmekle başlar her şey, bir insanı sevmekle. Anne kucağında alırız sevginin ilk tadını. Ömür boyu severiz bir şeyleri. Kimi zaman çevremizdeki insanları, kimi zaman çok sevdiğimiz kedimizi… Kimi zamanda o olmadan uyuyamadığımız ayı desenli pijamalarımızı. Hayatımız doğduğumuz gündeki gibi sevgiyle devam eder. Toprağa gömüldükten sonra bile hissederiz sevildiğimizi ve ölesiye sevdiğimizi.
Hayatı hep sevdim. Benim canımı yaktığı günlerde bile onu sevdim. Hayata bağlıyım. Sevmek, hayata bağlılıktır. Tutundun mu bir kere, kopamazsın bir daha? Hayat seni nereye sürüklerse, sana neler yaşatmak isterse, onu yaşarsın. Başka bir seçeneğin şoktur zaten. Sesini de çıkaramazsın, hayatın seni yönetmesine… Eee seviyorsun ya, buna katlanacaksın. Hiçbir zaman sesimi yükseltemedim hayatın zorbalıklarına. Hayatı seviyorum ve ona sevgiyle bağlıyım. Varsın gelecekse bir kötülük; sevmekten, sevilmekten gelsin!
Belki şanslı bir insanımdır, sevgiyle büyütüldüğüm için. Peki, ya sevgisiz büyüyenler? Onlar hayatı benim kadar sevebildiler mi? Hayır, sevemediler. Doğduğundan beri sevgi görmemiş, kimsesi olmayan çocuklar ne yapacak? Ne bir ailenin sevgisini ne de bir insanın sevgisini hissettiler yüreklerinde… Buydu zaten onlara, hayıtı sevdirmeyen. Anne kucağında daha anne kokusunu hissedemeden kendilerini Çocuk Esirgeme Ku-rumu’nda, ağlayan diğer çocukların yanında buldular… Daha nereye geldiklerini bile anlayamadan. Büyüdüklerinde ya bir hırsız, ya bir kapkaççı olup toplumca dışlanan insanlar oldular. Ne zaman haberlerde o kimsesiz çocukları görsem, hem üzülürüm, hem de hâlime şükrederim. Eğer ben de sevgi görmeseydim, belki onlar gibi olabilirdim. Onlar, kendileri seçmediler bu hayatı, onu seçmek zorunda kaldılar. Anne ve babalarının, onları sevgisizliğe terk etmesi değildi her şeyin nedeni. Kimsesi yok diye toplumun onları dışlamasıydı. Bugün ülkemizde kapkaççı ve hırsızların sayısı artıyorsa, bunun nedeni, sevgisini onlara çok gören insanlarımızdadır. Ne olur onlara yardımcı olup sorunlarını gidermeye çalışsak? Sevgimizi onlarla paylaşsak? Onları küçümseyip dışlamak yerine, insan oldukları için onları sevmeye çalışsak? Eğer bir gün bu düşüncelerim gerçekleşirse, ki gerçekleşeceğine inanıyorum, dünya hayatı çok mutlu bir hal alacak.
Sevgi bir yumak gibidir, insanların birleşip oluşturduğu. Gün gelecek bu yumak, o kadar büyüyecek ki belki de Gness Rekorlar Kitabı’na bile girer, tüm dünyaya örnek oluruz.
GÜLÇİN PEKER
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder